Minsan ay tinatanong ko rin ang aking sarili "para kanino ka ba bumabangon?" maraming tugon ngunit parang walang katiyakan. Para kanino nga ba?
Ate, telepono! Alas-9 daw bukas ng umaga. Sige, Ok kamo.
"Inday, pakisuyo na din ng kape, yung hindi matamis."
Sabay patay ng television upang ituloy ang trabahong iniwanan sandali.
"Papunta na ba mga tao, on the way na kami"
As usual, ilang sandali pa ay haharap na naman ako sa iba't-ibang tao para sa iba't-ibang isyu ng pamumuhay. Ilang ulit na bang nangyari ang ganito? Ah, maraming beses na. Maraming lugar na din akong napuntahan, maraming nang salita ang binaybay at pinag-aralan. Kung sa simula ay hindi mahugot ang ibig sabihin pasasaan ba at magkaka-intindihan din sa tulong ng damdamin at layunin. Magkaiba man ang dialekto, mamya lang ay may interpreter na din.
"May mga tao na sa conference, mga taga-Parola!?" Tila nagtataka o nagtatanong sa ibinigay na impormasyon ng nag-ayos ng conference. "Mga ilan na sila, nasa 50 na ba?"
"Marami na, sa'yo bang pa-meeting yan? Text ka na lang kung ilan yung hahandaan ng meryenda mamya para ipa-akyat ko na lang"
Sanay na ako sa ganitong sitwasyon, ang paliwanagan ang mga kaharap para sa usaping mas nakakabuti sa lahat; ang ipakita at ipaalam na naiintindihan mo ang saloubin ng bawat isa at itukoy kung ano ang pinagkaiba ng bawat paniniwala. Himayin kung ano ang nararapat na ikilos at tuntunan ng bawat isa. Ang himukin ang bawat isa upang gampanan at tayuan ang bagong tungkulin at layunin.
Marami akong kaibigan, lahat sila na nakaharap ko na ay nagiging kaibigan ko. Hindi ko man matandaan lahat ang kanilang pangalan, ang tingin nila sa akin ay kakampi at ka-isa. Kung sa iba ay kinatatakutan ang lugar na ito, medyo hindi ko nararamdaman yun.
Bakit ko ba ginagawa ito? Ah, bahagi kasi ito ng trabaho ko para maipa-tupad ang mga programa para sa sektor.
Lunes hanggang Biyernes ay nasa-opisina ka gumagawa at pinag-iisipan ang mga teknikal ng pagpapatupad ng programa, nakikipag-usap sa ilang agensya, sinusuri ang ibang pangangailangan at posibleng kailanganin sa hinaharap, inili-linya ang lahat ayon sa stratehiyang direksyon. Humaharap sa iba't-ibang grupo ng sektor para sa iba't-ibang isyu.
Araw ng Sabado, bumababa sa pamayanan upang tingnan at pulungin ang komunidad at gabayan sila sa pagharap sa bagong tungkulin at hamon. "Yung iba na hindi mapupuntahan sa Sabado ay sa Lingo na lang i-skedyul".
"Lord, pakitulungan mo na lamang po ako sa lahat ng gawain. Sa ganitong paraan ko po pwedeng ibalik ang inyong grasya sa paglalang at pagbuo ng aking katauhan."
Minsan, naisip ko na mali yata ang aking panalangin. Hindi lang kaibigan, kumare-kumpare, kababayan. Naging takbuhan ka rin sa sari-saring isyu at usapin sa buhay. Mula sa pagpapa-anak, sa pagdala sa ospital ng maysakit, sa pagpapalabas sa ospital ng mga detainees dahil sa walang pambayad. Problema sa sistema ng pa-ilaw at pa-tubig, demolisyon, kasong kriminal at sibil, pagtulong sa nasunugan, pagpasok sa eskwelahan. Pagsasagawa ng mga medical mission at iba pa.
Para kanino ba ang ginagawa ko, para kanino ba ako bumabangon. Trabaho pa ba ito? Hindi ako nakakaramdam ng panlulumo kahit kinakapos na sa pera sa pagtustos ng araw-araw na gawaing naging bahagi na ng aking buhay.
Nagkasakit ang nag-iisang kapatid ng tatay ko "Cancer" sabi ng Doktor. Hindi sya iba sa amin at kami lang ang pamilya nya. Halos 3 taon din naming inilaban upang huwag namang panghinaan ng damdamin si Papa dahil nga nag-iisang kapatid nya yun at kinalakihan na din namin bilang kapamilya.
"Lord, sa dami ng maysakit na natulungan ko, bakit pati uncle ko may cancer?" Naging iba ang aking pakiramdam, bakit hindi kami exempted dun? Nang sumunod na taon, namatay naman ang anak nung isang kaibigan ko, cancer din samantalang taga-Philippine Cancer Society sya at marami ding natulungan-pero wala din syang nagawa para sa anak nya.
Sa susunod, hindi na ako tutulong sa hospitalization at mga sakit-sakit, ayaw ko na kasing may mangyari pang ganun sa pamilya ko. Kung tutulong man ako, hindi na siguro gaya ng dati. Bulong ko sa sarili, kaharap ang isang tasang kape bilang pampalubag-loob. Ahh.
Matapos ang dalawang linggo, humahangos na naman ako sa isang ospital sa cavite. Hindi para sa akin, kundi para sa walong-buwan gulang na anak ng isang kakilala mula sa "happyland" na naging malapit na din sa akin, nahahabag ako sa kalagayan nila at naiinis naman ako para sa kanyang asawa na nananakit na ay iresponsable pa.
Nasa kapeteria ako ng nasabing ospital at nagkakape. Naalala ko ang mga nakalipas na araw. Ngiti at isang tasang kape ay sapat nang katwiran sa lahat.
Ate, telepono! Alas-9 daw bukas ng umaga. Sige, Ok kamo.
"Inday, pakisuyo na din ng kape, yung hindi matamis."
Sabay patay ng television upang ituloy ang trabahong iniwanan sandali.
"Papunta na ba mga tao, on the way na kami"
As usual, ilang sandali pa ay haharap na naman ako sa iba't-ibang tao para sa iba't-ibang isyu ng pamumuhay. Ilang ulit na bang nangyari ang ganito? Ah, maraming beses na. Maraming lugar na din akong napuntahan, maraming nang salita ang binaybay at pinag-aralan. Kung sa simula ay hindi mahugot ang ibig sabihin pasasaan ba at magkaka-intindihan din sa tulong ng damdamin at layunin. Magkaiba man ang dialekto, mamya lang ay may interpreter na din.
"May mga tao na sa conference, mga taga-Parola!?" Tila nagtataka o nagtatanong sa ibinigay na impormasyon ng nag-ayos ng conference. "Mga ilan na sila, nasa 50 na ba?"
"Marami na, sa'yo bang pa-meeting yan? Text ka na lang kung ilan yung hahandaan ng meryenda mamya para ipa-akyat ko na lang"
Sanay na ako sa ganitong sitwasyon, ang paliwanagan ang mga kaharap para sa usaping mas nakakabuti sa lahat; ang ipakita at ipaalam na naiintindihan mo ang saloubin ng bawat isa at itukoy kung ano ang pinagkaiba ng bawat paniniwala. Himayin kung ano ang nararapat na ikilos at tuntunan ng bawat isa. Ang himukin ang bawat isa upang gampanan at tayuan ang bagong tungkulin at layunin.
Marami akong kaibigan, lahat sila na nakaharap ko na ay nagiging kaibigan ko. Hindi ko man matandaan lahat ang kanilang pangalan, ang tingin nila sa akin ay kakampi at ka-isa. Kung sa iba ay kinatatakutan ang lugar na ito, medyo hindi ko nararamdaman yun.
Bakit ko ba ginagawa ito? Ah, bahagi kasi ito ng trabaho ko para maipa-tupad ang mga programa para sa sektor.
Lunes hanggang Biyernes ay nasa-opisina ka gumagawa at pinag-iisipan ang mga teknikal ng pagpapatupad ng programa, nakikipag-usap sa ilang agensya, sinusuri ang ibang pangangailangan at posibleng kailanganin sa hinaharap, inili-linya ang lahat ayon sa stratehiyang direksyon. Humaharap sa iba't-ibang grupo ng sektor para sa iba't-ibang isyu.
Araw ng Sabado, bumababa sa pamayanan upang tingnan at pulungin ang komunidad at gabayan sila sa pagharap sa bagong tungkulin at hamon. "Yung iba na hindi mapupuntahan sa Sabado ay sa Lingo na lang i-skedyul".
"Lord, pakitulungan mo na lamang po ako sa lahat ng gawain. Sa ganitong paraan ko po pwedeng ibalik ang inyong grasya sa paglalang at pagbuo ng aking katauhan."
Minsan, naisip ko na mali yata ang aking panalangin. Hindi lang kaibigan, kumare-kumpare, kababayan. Naging takbuhan ka rin sa sari-saring isyu at usapin sa buhay. Mula sa pagpapa-anak, sa pagdala sa ospital ng maysakit, sa pagpapalabas sa ospital ng mga detainees dahil sa walang pambayad. Problema sa sistema ng pa-ilaw at pa-tubig, demolisyon, kasong kriminal at sibil, pagtulong sa nasunugan, pagpasok sa eskwelahan. Pagsasagawa ng mga medical mission at iba pa.
Para kanino ba ang ginagawa ko, para kanino ba ako bumabangon. Trabaho pa ba ito? Hindi ako nakakaramdam ng panlulumo kahit kinakapos na sa pera sa pagtustos ng araw-araw na gawaing naging bahagi na ng aking buhay.
Nagkasakit ang nag-iisang kapatid ng tatay ko "Cancer" sabi ng Doktor. Hindi sya iba sa amin at kami lang ang pamilya nya. Halos 3 taon din naming inilaban upang huwag namang panghinaan ng damdamin si Papa dahil nga nag-iisang kapatid nya yun at kinalakihan na din namin bilang kapamilya.
"Lord, sa dami ng maysakit na natulungan ko, bakit pati uncle ko may cancer?" Naging iba ang aking pakiramdam, bakit hindi kami exempted dun? Nang sumunod na taon, namatay naman ang anak nung isang kaibigan ko, cancer din samantalang taga-Philippine Cancer Society sya at marami ding natulungan-pero wala din syang nagawa para sa anak nya.
Sa susunod, hindi na ako tutulong sa hospitalization at mga sakit-sakit, ayaw ko na kasing may mangyari pang ganun sa pamilya ko. Kung tutulong man ako, hindi na siguro gaya ng dati. Bulong ko sa sarili, kaharap ang isang tasang kape bilang pampalubag-loob. Ahh.
Matapos ang dalawang linggo, humahangos na naman ako sa isang ospital sa cavite. Hindi para sa akin, kundi para sa walong-buwan gulang na anak ng isang kakilala mula sa "happyland" na naging malapit na din sa akin, nahahabag ako sa kalagayan nila at naiinis naman ako para sa kanyang asawa na nananakit na ay iresponsable pa.
Nasa kapeteria ako ng nasabing ospital at nagkakape. Naalala ko ang mga nakalipas na araw. Ngiti at isang tasang kape ay sapat nang katwiran sa lahat.
Sana ay magustuhan ninyo ang aking maikling akda na hango sa mga pangyayari... masaya man o malungkot, may matututunan man o wala, ay kayo na po ang sumukat at magbigay ng opinyon o kaisipan.
TumugonBurahin